Witold Poziomski - lekarz małomiasteczkowy (1)

Poziomski Witold.

Zeszyty naukowe Z okazji jubileuszu 100-lecia Muzeum Budownictwa Ludowego Park Etnograficzny w Olsztynku odbyła się tam konferencja skansenowska z udziałem suchedniowianki Agnieszki Włodarczyk-Mazurek. Część wygłoszonych tam referatów stała się inspiracją do wydania "Zeszytów naukowych" nr 4. Poniżej przedstawiam fragmenty pracy pt. "Z wizytą u pana doktora - na podstawie doktora Witolda Poziomskiego. Od autorytetu do usługi" autorstwa Agnieszki Włodarczyk-Mazurek.
...25 stycznia 1885 r. do publicznego użytku oddano linię kolejową z Dęblina do Dąbrowy Górniczej. Teraz kontakt między ośrodkami przemysłowymi był o wiele łatwiejszy. Konieczność sprawnego funkcjonowania różnych instytucji zmuszała władze do zatrudniania coraz to większej liczby pracowników, a więc ludzi z wykształceniem wyższym niż elementarne. Tworzyli oni lokalną, – suchedniowską społeczność inteligencką.
Obraz Suchedniowa z początku XX w. sprawiał, że konfiguracja autorytetów wśród mieszkańców osady przemysłowej nie była typowa, jak w innych małych miasteczkach
Kielecczyzny. Tu najważniejszą rolę odgrywała tzw inteligencja techniczna. Równie ważną osobą był lekarz górniczy Józef Wigura, a później inni lekarze ogólni. Silną pozycję społeczną miał aptekarz Stefan Górbiel, fotograf Franciszek Gładysz czy założycielka szkoły podstawowej w Ostojowie (gm. Suchedniów) Wanda Łyczkowska.
Na takie podwaliny przybył lekarz Witold Poziomski, który niewątpliwie zaliczał się do elity suchedniowskiego społeczeństwa. Urodził się 14 grudnia 1878 r. w Wysokiem Litewskiem na terenie dzisiejszej Białorusi w rodzinie urzędniczej. Był człowiekiem pracowitym niepoddającym się trudnościom – zawsze konsekwentnie dążył do celu. Do szkoły średniej
uczęszczał w Grodnie. Studia medyczne ukończył w Moskwie. Mając 27 lat, podjął swoją pierwszą pracę lekarza w Samarze, marząc o powrocie do Polski. W 1905 r. spełnia się jego marzenie i może wrócić do ojczyzny. Pierwszym miejscem jego pobytu na terenie kraju był Bodzentyn, tutaj umiera mu córka Wanda i tutaj też zostaje pochowana. Po niespełna dwuletnim pobycie w Bodzentynie przeniósł się do Suchedniowa. W 1914 r. żona lekarza wraz z dwoma synami wyjeżdża do Wiaźmy na wakacje do swego ojca Eugeniusza Łyczkowskiego. Tam zastaje ich I wojna światowa. Zaniepokojony Witold wyjeżdża po rodzinę do Wiaźmy, niestety, nie ma możliwości natychmiastowego powrotu do Polski i do Suchedniowa, Dzięki temu, że posiadał dyplom ukończenia medycyny z wynikiem bardzo dobrym oraz jedenastoletni staż pracy, został mianowany naczelnym lekarzem szpitala nr 4 w Wiaźmie i pełnił tę funkcję do 1920 r. Żonie i dzieciom udało się powrócić do Polski w 1917 r. i osiedlić w Warszawie. Witold jeszcze wyjechać nie mógł. W 1920 r. podjął decyzję o nielegalnym przekroczeniu granicy; zrobił to pod Mińskiem Litewskim, do którego w tym czasie dochodziły wojska polskie.
Wrócił do Polski, do Suchedniowa – miał wtedy 44 lata. Suchedniowa już nie opuścił, pracował i żył tu jeszcze 46 lat. Przede wszystkim leczył wszystkich bez względu na status majątkowy i możliwości finansowe. Jeździł po Suchedniowie i okolicy, przez wiele lat był jedynym lekarzem w miejscowości, przyjmował chorych w domu, a nawet w razie potrzeby zatrzymywał pacjentów u siebie w domu na parę dni, do czasu przesilenia choroby. W okresie międzywojennym zorganizował niewielki szpital na 20 łóżek w prywatnym domu przy obecnej ulicy Sportowej. Był organizatorem Komitetu Pomocy dla Chorych. Kiedy nastała okupacja hitlerowska, Witold Poziomski miał już 64 lata, mimo to zaangażował się w walkę o niepodległość i pomoc partyzantom. Okupacja hitlerowska zabrała mu syna Janusza, żołnierza Armii Krajowej. W Polsce Ludowej pracował jeszcze dwadzieścia lat. Był już człowiekiem wiekowym, a mimo to bacznie obserwował rozwój farmakologii i zmiany zachodzące w metodach leczenia, przyswajając je sobie nadzwyczaj szybko i sprawnie. Pracując całe życie w małym ośrodku, jakim był Suchedniów, doktor musiał w swojej praktyce zawodowej zajmować się każdą dziedziną medycyny. Leczył cztery pokolenia, był świadkiem urodzeń trzech pokoleń. Miał jeszcze siły na inspirowanie wielu działań społecznych w Suchedniowie. Patronował wielu inicjatywom, jak np. budowie szkoły - Tysiąclatki, rozbudowie miejscowej fabryki itp. Miał 90 lat, gdy umarł 9 maja 1966 roku.