Jak gaszono pożar

Dawny Suchedniów, a zwłaszcza ulica Żydy (Powstańców) miała gęstą zabudowę. Domy i zabudowania gospodarcze przylegały do siebie, a w dodatku były drewniane, więc w przypadku zaprószenia ognia było prawdopodobieństwo dużego pożaru. O krok od takiego byli suchedniowianie w maju 1904 roku.

Suchedniowscy strażacy z towarzyszącą im orkiestrą.

"W nocy z 2-go na 3-ci maja usłyszano w Suchedniowie żałośny głos gwizdawki fabrycznej, zwołujący na ratunek. Zapaliły się dwa domy w ciasnej ulicy Żydowskiej. Ratowano dobrze. Jedni zalewali ogień, drudzy rozrywali budowle przyległe, żeby ogień dalej nie szedł, a inni zlewali wodą dachy dalszych domów. Najwięcej przyczynił się do ugaszenia ognia ksiądz proboszcz Muszalski, który innym wzór z siebie dawał, jak w pożarze pracować należy, pilnował porządku, i karcił złych ludzi, a gapiów napędzał do noszenia wody. Jak lew też walczył z ogniem, syn właściciela fabryki żelaza, Stanisław Starko, z robotnikami, którzy mieli sikawkę i trochę narzędzi ogniowych. Pan Stanisław stanął na czele pracujących, a wszyscy go słuchali. Odznaczyli się też przy tłumieniu ognia działalnością i odwagą Franciszek Malczyk, Antoni Skwarek, Roman Smużyński, Teofil Szymański, gajowy Bałchanowski, a przy wożeniu wody beczkami siłą i zwinnością Józef Sałkiewicz. Gdyby nie ten dzielny ratunek wszystkich pod wodzą księdza proboszcza i pana Starki, toby cały Suchedniów poszedł z dymem, a tak spaliły się tylko dwa domy.
Gorzej było w sąsiedniem miasteczku Bodzentynie. Tejże nocy spaliło się tam przeszło 50 domów i stodół, bo nie było żadnego ratunku. W Bodzentynie jest wprawdzie nawet straż ogniowa, ale tak się zdarzyło, że należący do niej ludzie byli właśnie w tym czasie z kompanją u Świętego Krzyża na Łysej Górze".