Suchedniowski ułan

Ostatni rząd, piąty z prawej: Feliks Tumulec.

To nikt inny, tylko Tumulec Feliks syn Eustachego i Konstancji z d. Markiewicz, wnuczek Ignacego Markiewicza, przedsiębiorcy, właściciela między innymi kopalni odkrywkowej na Baranowie. Feliks urodził się w roku 1899 w dworku, który aktualnie jest w Muzeum Wsi w Tokarni. Po ukończeniu szkół powszechnych w Suchedniowie, uczęszczał do Gimnazjum w Kielcach.

Zawsze był „niespokojnym duchem”, i gdy tylko nadarzyła się okazja, porzucił naukę i wstąpił w szeregi Legionów Piłsudskiego. Dokonał tego w roku 1919, nie powiadamiając o swym czynie rodziców. Stacjonował w Mińsku Mazowieckim i dopiero wtedy powiadomił rodziców. Miał smykałkę do jazdy konnej i zamarzyła mu się służba w ułanach, ale jednym z warunków było posiadanie własnego konia z osprzętem.
Matka Konstancja pogodzona z wyborem syna udała się do Mińska i wspólnie z nim dokonała odpowiednich zakupów, w tym m. in. szabli. Dzięki temu mógł służyć w ułanach, w przeciwnym przypadku służyłby w piechocie. Tak uposażony ruszył do Warszawy, gdzie bronił stolicy w wojnie bolszewickiej. Później brał udział w dalszych walkach, aż do zakończenia wojny.

Feliks Tumulec.

Po powrocie do Suchedniowa już jako cywil czynnie udzielał się w pracach społecznych. Był między innymi w gronie osób, które organizowały działalność Banku Spółdzielczego w roku 1922, wchodząc w skład Rady Nadzorczej.
W roku 1939 ponownie jako ochotnik brał udział w kampanii wrześniowej. Po 17 września dostał się do niewoli rosyjskiej. Wtedy przydała mu się znajomość języka nieprzyjaciela, nabyta jeszcze w wojnie bolszewickiej. Przypadkowo podsłuchał rozmowę strażników, że na drugi dzień będą rozstrzelani. W nocy wspólnie z kolegą z Ostojowa udało im się zbiec i dostali się do… niewoli niemieckiej. Nigdy nie wiedział dlaczego Niemcy puścili ich na wolność, gdy im wytłumaczyli, że uciekli Rosjanom.

Do końca życia (zm. w roku 1970) mieszkał i pracował w majątku na Baranowie.